Twee maanden geleden loste Loes een kruiswoordpuzzel op en riep: “we gaan een iPad winnen!” Ik stond klaar met de thermometer om te kijken hoeveel koorts ze had, want kruiswoordpuzzels zijn normaal gesproken ‘zeg maar niet haar ding’. Maar ze meende het serieus en gooide het kaartje met de oplossing in de postbus.
En wat denk je? Een maand later kwam het bericht dat ze een prijs had gewonnen.
Die moesten we wel even ophalen tijdens een bijeenkomst in een gerenommeerd hotel in onze woonplaats Lochem. “Oh jee”, riep ik uit, “dan worden we straks met z’n alleen in een bus geladen en wordt ons net over de grens een kippenveren dekbed, of een revolutionaire stoompan in de maag gesplitst…”
Dat laatste viel mee, maar ik zat er toch dichtbij. De uitnodiging kwam van een busreisorganisatie in het noorden van het land.
‘Hiermee kan je extra prijzen winnen!”
We werden ontvangen met een kopje koffie en kregen bij de registratie een briefje met een nummer erop. “Goed bewaren, want hiermee kan je extra prijzen winnen,” meldde een van onze gastheren.
Toen iedereen aan een tafeltje zat, ik schat zo’n 16 stellen en een paar alleengaanden, stond ‘De Chef’ op en vertelde ons welke prachtige, unieke busreizen zijn organisatie aanbood. Met zijn 130 kilo en luide stentorstem was hij een indrukwekkende verschijning, van wie wij vermoedden dat hij weinig tegenspraak duldde. Hij praatte ruim een uur alle aanbiedingen aan elkaar en toen kwam de aap uit de mouw. Met onze genummerde briefjes konden we reischeques winnen van 100, 200 of 300 euro. Daarmee konden we intekenen op een van de reizen en werd het gewonnen bedrag meteen van de prijs afgetrokken.
Tot onze verbijstering gingen zo’n twaalf van de aanwezige winnaars van een reischeque direct boeken en betalen. Loes vroeg aan De Chef of zij haar gewonnen cheque van 100 euro aan iemand anders mocht geven, omdat wij niet zouden boeken. “Waarom bent u hier dan?” vroeg De Chef bars. “Nou, we komen onze iPad ophalen die we gewonnen hebben”. De Chef kon er niet om lachen.
Enfin, na een tweede kopje koffie, dat we zelf moesten betalen, werden de prijzen verloot. Hoe De Chef dat deed konden we niet precies ontdekken, maar bij toeval kwamen de prijzen terecht bij diegenen die net hadden geboekt. Ook de iPad! Alleen de robotstofzuiger werd niet uitgereikt vandaag, want helaas had iemand deze laten vallen en tot overmaat van ramp was De Chef met heel z’n 130 kilo er op gaan staan, vertelde hij. Wat een smoes! Degenen die niets hadden gewonnen zouden bij het weggaan toch nog een mooi prijsje krijgen, zei De Chef nog. En inderdaad, we kregen een sleutelringetje met een ieniemienie pennetje eraan.
Proestend van het lachen verlieten we het hotel. Loes deed het bijna in haar broek…
Toch jammer van die iPad, maar zoals altijd heeft elk nadeel wel z’n voordeel, zei ik. Wij hoeven niet met een bus mee. Komend voorjaar pakken we lekker weer de camper en rijden we waar we zelf op dat moment heen willen!
Haha wat een verhaal! Kan me niet voorstellen dat zoiets echt gebeurt…… Maar ja, toch een gratis kopje koffie moet je maar denken 😉