Onze selfies maken we nog altijd vanaf statief. Tien keer heen en weer hollen totdat we eindelijk een beetje fatsoenlijke foto voor vrienden en kennissen hebben…
Chinezen: meesters van de selfie
Voorjaar 2018 waren we in Schotland. Kilts, whisky, eilanden, rotswanden, kale bergen, links rijden en selfies maken… Selfies maken? Nou ja, wij niet natuurlijk, maar de Chinezen die tegenwoordig overal in Europa rondrazen, lijken niets anders te doen dan zichzelf te fotograferen. Dit jaar (2020) zullen we ze misschien niet tegenkomen, maar hopelijk zijn we allemaal in het volgende seizoen weer van de partij in heel Europa: wijzelf en de meesters van de selfie!
Wij proberen het weleens: een selfie maken om een groet te versturen aan onze kinderen en vrienden. In Portugal probeerden we onszelf te filmen op de binnenplaats van de universiteit van Coïmbra, terwijl de beroemde klok, Cabra (geit) genaamd, vier uur sloeg. Het resultaat was hilarisch, in niets te vergelijken met de perfecte filmpjes die onze dochter ons stuurt van haarzelf met onze kleindochter.
Maar Chinezen moeten de kunst van het selfies maken welhaast hebben geperfectioneerd, zo continu zijn ze er mee bezig. In Portree op het eiland Skye, passeerde ik een Chinees die zijn selfiestick op zichzelf richtte en op iets in een heel smal steegje. Daar in dat nog geen meter brede steegje stond zijn vriendin in een bevallige pose met haar handen steunend tussen twee muren. Ik dacht nog even dat ze wel in haar broek zou plassen van het lachen om die grap, maar nee, het bleek een uiterst serieuze zaak te zijn. Moet je je voorstellen dat ze straks thuis komen en aan hun vrienden die kiek laten zien, waarin ze in een aanstellerige pose staan, terwijl er niets anders te zien is dan de muren van twee huizen. ‘Ah dat was in Portree, op een heel mooi eiland’, vertellen ze. Hun vrienden knikken vol bewondering. Net als bij de honderdveertig andere selfies, die ze in vijf dagen maakten. Het was een geslaagde reis…
‘Ik dacht nog even dat ze wel in haar broek zou plassen van het lachen om die grap, maar nee, het bleek een uiterst serieuze zaak te zijn’
Met de voeten in het water bij 24 graden. Zouden ze zichzelf zo ook vereeuwigd hebben?
‘Het liefst kijk ik nog altijd door een zoeker, via de lens, naar een onderwerp dat de moeite waard is om vast te leggen’
Waarschijnlijk ben ik hierin ouderwets, maar het liefst kijk ik nog altijd door een zoeker, via de lens, naar een onderwerp dat de moeite waard is om vast te leggen en later nog eens terug te kijken. In onze gidsen staan er zo langzamerhand honderden. Niet allemaal even artistiek verantwoord, maar toch op z’n minst informatief en uitnodigend om te bekijken. Zelf vind ik het altijd leuk om mensen op de foto te zetten, liefst in situaties die je later direct herkent en waar ikzelf dan bijvoorbeeld bij kan denken: ‘oh ja, dat was die gekke ober in Zuid-Spanje, die ons een plateau gegrilde sardines serveerde, die zo uit te diepvries kwamen en ons bij elke hap een bek vol graten opleverden…
Een van mijn favoriete foto’s is die van twee studentes, die aan de rand van een grote waterpartij in de Stad van Kunsten en Wetenschappen in Valencia zaten te studeren bij een heerlijke temperatuur van zo’n graad of 24. Spanje, eind februari, wat een genot!
Een van de twee studentes zat half met de voeten in het water. Ze keek even op uit haar studieboek en zag dat ik de camera op haar richtte. Ik knikte vragend of ze wel op de foto wilde. Ze keek me aan met een vage glimlach en dook weer terug in haar boek. Als ik die foto weer zie, vraag ik me af of ze zichzelf hier ooit met een selfie heeft vastgelegd voor de eeuwigheid. Zo niet, dan mag ze me altijd bellen…
